ΑΝΑΣΕΜΙΑ ΜΟΥ

    Όλο το βράδυ η Χαρά το πέρασε στη βεράντα του σπιτιού της,με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, κοιτάζοντας το φεγγάρι,τα αστέρια,το μαύρο του ουρανού,το μαύρο της ψυχής της.
    Η ζωή της όλη, μπροστά της,εικόνες,στιγμές,αποτυπώματα μέσα της.
    Ήταν δεν ήταν 6 χρονών και η αδελφή της 4,όταν παίζοντας στο δρόμο έξω απ' την αυλή του πατρικού σπιτιού τους, τις χτύπησε ένα αυτοκίνητο.Ο οδηγός χάθηκε ,κανείς ποτέ δεν έμαθε.. 
    Η μικρή Μαρθούλα πέθανε επί τόπου,η Χαρά χαροπάλευε για μέρες στο νοσοκομείο.Οι γονείς τραγικοί ήρωες,φιγούρες σκελετωμένες δεν ήξεραν που τη σκέψη τους να πάνε,στον θρήνο για το παιδί που έχασαν ή στην ελπίδα για το άλλο που αγωνιζόταν να ζήσει.Η Χαρά τα κατάφερε,βέβαια όχι τελείως αλώβητη.Έχασε δύο δάχτυλα απ' το αριστερό της χέρι και για να αποκαταστήσει την λειτουργικότητα του αριστερού της ποδιού χρειάστηκε να υποβληθεί σε σειρά επεμβάσεων.Ήταν κάπως πιο ατροφικό απ' το άλλο.Η Χαρά στεναχωριόταν όταν τα παιδιά της γειτονιάς την κορόιδευαν,πληγωνόταν.Όλο αυτό της διαμόρφωσε τον χαρακτήρα.Κλείστηκε στον εαυτό της, τα βιβλία έγιναν οι καλοί της φίλοι,το σχολείο το αγαπημένο της μέρος.Παιδί μιας μεσοαστικής οικογένειας,με όνειρο των γονιών τα παιδιά τους να μορφωθούν, η Χαρά ανέλαβε να εκπληρώσει την επιθυμία τους. Τέλειωσε το σχολείο με πολύ καλό βαθμό και σπούδασε στη Νομική.Πολύ γρήγορα βρήκε δουλειά σε μια μεγάλη επιχείρηση σαν νομικός σύμβουλος.Η ανέλιξή της γρήγορη,πολύ σύντομα έγινε υπεύθυνη του Νομικού Τμήματος.Επαγγελματικά αποκατεστημένη και με ένα καλό εισόδημα, στα 30 της αγόρασε ένα διαμέρισμα κοντά στη θάλασσα και ζούσε παρέα με τα δύο σκυλιά της.Οι φίλοι της ελάχιστοι αλλά πιστοί,η ζωή της κυλούσε τακτοποιημένη και ήρεμη.Ήταν όμως μόνη.Είχε κάνει όλες κι όλες 3 σχέσεις, τις 2 απ' αυτές όταν ήταν φοιτήτρια και την άλλη με έναν συνάδελφο στην εταιρεία μόλις είχε   πρωτοπάει. Καμμία δεν κράτησε πολύ,γιατί καμμιά τους δεν ήταν αυτό που η ψυχή της ποθούσε.Έκτοτε ήταν μόνη.
       Όταν έφτασε στα 40 της,έχασε τον πατέρα της, από τροχαίο.
Πόνεσε,έκλαψε,θρήνησε για τον πατέρα της,ήρθαν στο μυαλό της μνήμες απ' το δικό της δυστύχημα.
       Μετά τους πρώτους 3 μήνες απ' τον θάνατο,η Χαρά ζήτησε από τη μαμά της να ενώσουν τις μοναξιές τους,να έρθει να μείνει μαζί της,εξάλλου το σπίτι χωρούσε και ζητούσε άλλον έναν άνθρωπο.Η μαμά της σύντομα μετακόμισε.Θα της έκανε και εκείνης καλό να μην μένει μόνη της.Η ζωή τους συνεχιζόταν σε ρυθμό ρουτίνας..Η Χαρά στη δουλειά της αφοσιωμένη και η μαμά της να φροντίζει το σπίτι.
     Ένα βράδυ η φίλη η Λίτσα επέμενε να πάνε σε ένα μπαράκι να της μιλήσει για τον χωρισμό της απ΄τον άντρα της τον Απόστολο.20 χρόνια παντρεμένοι με 3 παιδιά και την παράτησε για μια μικρή στη ηλικία της κόρης τους.
    Σε εκείνο το μπαράκι,εκείνο το βράδυ η ζωή της άλλαξε.Γνώρισε τον Γιάννη,45αρης,
αρχιτέκτονας, παιδικός φίλος της Λίτσας που κατά σύμπτωση βρέθηκε στο ίδιο μέρος. Τον ερωτεύτηκε αμέσως.Έρωτας κεραυνοβόλος.Ο Γιάννης δεν έδειξε αδιάφορος,αντάλλαξαν τηλέφωνα και άρχισαν να μιλάνε σχεδόν καθημερινά και 2 φορές βγήκαν για καφέ.Μετά από 2 βδομάδες γνωριμίας,έκαναν για πρώτη φορά έρωτα.Την έκανε να  νοιώθει μοναδική ,μια μικρή θεά.Μαζί του έφτανε στα ουράνια,κάθε φορά που έκαναν έρωτα,το κορμί της γινόταν λάβα,καιγόταν στο άγγιγμά του,μεθούσε στο φιλί του.Ο Γιάννης ήταν παντρεμένος,με 2 παιδιά και ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή η Χαρά κατηγορούσε τις εξωσυζυγικές σχέσεις,τώρα ερωτευμένη τόσο μα τόσο πολύ δεν μπορούσε να σκεφτεί το λάθος ή όχι το να είναι το 3ο πρόσωπο μέσα σε έναν γάμο.Με τον Γιάννη βρισκόντουσαν όποτε εκείνος μπορούσε,κάθε φορά σαν πρώτη φορά.΄Ερωτας φωτιά,κορμιά που καιγόντουσαν σε κοινό ρυθμό.Είχαν κοινά ενδιαφέροντα,πήγαιναν σινεμά,σε κανένα μπαράκι,αλλά κυρίως ήθελαν να κάνουν έρωτα.Οι μήνες περνούσαν και η Χαρά ζούσε μέσα σε όνειρο.Γέλαγε σαν παιδί,χαιρόταν με τα μικρά και ασήμαντα,αντιμετώπιζε κάθε δυσκολία με περισσότερη δύναμη,όλα είχαν γίνει ξαφνικά πιο απλά,τίποτα δεν μπορούσε να την βλάψει,ήταν άτρωτη.
ΗΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ!!!!!!
    Ο Γιάννης σ' να άρχιζε σιγά σιγά να απομακρύνεται,δεν ήταν πια όπως παλιά.Κάποιες φορές,τελευταία στιγμή είχε ακυρώσει ραντεβού τους.Δεν μίλαγαν πια καθημερινά στο τηλέφωνο.
     Η Χαρά στην αρχή αν και τα έβλεπε όλα αυτά,δεν είχε το μυαλό να σκεφτεί καθαρά.Ο επίγειος Θεός της,ο Άγγελός της την έπαιρνε στα χέρια του και όλα τα ξεχνούσε.Η ανασεμιά της, όπως τον φώναζε και αυτός την έλεγε μπουλίτσα και γέλαγαν.Ζούσε τον απόλυτο έρωτα και ας ήταν και δανεικός απ' άλλη γυναίκα.
     Κάποια μέρα έτσι ξαφνικά ο Γιάννης χάθηκε.Δεν σήκωνε τηλέφωνα και δεν είχε άλλο τρόπο επικοινωνίας.Κανείς δεν ήξερε την παράνομη σχέση τους.Πέρασε ένας μήνας και η Χαρά είχε αρχίσει να κλείνεται και πάλι στο σπίτι.Η μαμά της την έβλεπε να μαραζώνει και δεν μπορούσε να βοηθήσει.Σε έναν λαβωμένο απ' τον έρωτα,δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.Μια μέρα σκέφτηκε να του στείλει ένα γράμμα στο γραφείο του.Ο φάκελλος ήταν με το λογότυπο της εταιρείας της.Επίσημος,πέραν πάσης υποψίας.Σε λίγες μέρες την πήρε τηλέφωνο.Μόλις τον άκουσε η καρδιά της κόντεψε να σταματήσει.Μίλησαν όχι πολύ,αλλά είπαν σημαντικά.Της είπε πως έπρεπε να απομακρυνθεί για λίγο,να σκεφτεί.Ο γάμος του ήταν σε οριακό σημείο,η γυναίκα  υποψιαζόταν τις "αταξίες" του και άρχισε να μιλάει  για διαζύγιο, αυτός όμως δεν ήθελε να χωρίσει για χάρη των παιδιών του,που τον λάτρευαν.
     Κανόνισαν να πάνε για καφέ.Βγήκαν μια ,δυο φορές,αλλά ήταν πια σαν δυο φίλοι που συναντήθηκαν μετά από χρόνια και έλεγαν ο καθένας τα νέα του.Για έρωτα ούτε λόγος. Είχαν πια τελειώσει.Η Χαρά βυθιζόταν στο σκοτάδι,ήλπιζε όμως ότι θα βρεθούν ξανά,ότι θα αναζητήσει πάλι το χάδι,το φιλί της.Την πήρε ένα τελευταίο τηλέφωνο και της είπε ότι καλύτερα είναι για όλους αυτή η σχέση να λήξει.Ήταν αποφασισμένος να αφοσιωθεί στην οικογένειά του.Της ευχήθηκε καλή τύχη και της είπε πως η ανάμνησή της θα τον συντροφεύει για πάντα.
     Αυτό το τηλεφώνημα έγινε την προηγούμενη νύχτα.
    Η ζωή της όλη αυτός,ο λόγος υπάρξης της,η καρδιά της δοσμένη σ' αυτόν.Τώρα πως θα αντέξει;;Πως τη ζωή της θα χαράξει;;
Σκέφτηκε το τελευταίο του φιλί,φως υπερκοσμικό την έλουσε,ζεστασιά την σκέπασε και εκοιμήθη.
      Το πρωί η μητέρα της σηκώθηκε όπως κάθε μέρα να ετοιμάσει το πρωινό τους.Η Χαρά αργούσε,να εμφανιστεί,η μητέρα της φαντάστηκε ότι την πήρε ο ύπνος.Την αναζήτησε,στην αρχή στην κρεβατοκαμαρά της και μετά σε όλο το σπίτι,την βρήκε στην βεράντα να κοιμάται σαν παιδί.
Ο γιατρός διέγνωσε ανακοπή.
Ώρα θανάτου:...........................
τι σημασία έχει;;;;